အယင္ကခါ ေျမာက္ဥဘုရင္တစ္ပါး လက္ထက္နိဂံုးဇနပုဒ္တစ္ခုမွာ လင္မယားတစ္အိမ္ေထာင္ ဟိသည္။ ဆင္းရဲ ေရအတြက္ ဆန္ဖြပ္၊ ရီခပ္၊ ထင္းျခီြ၊ အငွားလုပ္စားနိန္ကတ္ရသည္။ လင္ကပ်င္း လို႔အလုပ္မလုပ္။ မယားလုပ္စြာကိုထိုင္စားသည္။ မယားလုပ္ရာမွာ အပ်င္းေျပ ၾကက္ႏွင္၊ ယင္ လုိက္လုပ္သည္။ တရက္နိ မယားဆန္ဖြပ္နိန္ခါ ယင္တိဆန္မွဳန္႔လာ နားစားကတ္သည္။ ငပ်င္းေထြ လည္း ေရွာက္ျခမ္း တစ္စိတ္နန္႔ ယင္တိ ကိုလိုက္သတ္သည္။
ယင္းပိုင္နန္႔ ယင္သံုးဆယ္ရလို႔ မယားကို ” ငါ ယင္သံုးဆယ္ကို သတ္လိုက္ဗ်ာလ္ ၾကည့္စမ္တခ်က္” လို႔ ေဘာရိေျပာသည္။ ေယခါမယားသည္က ” သံုးဆယ္သီမင္း အစစ္မနားေယ” လို႔ျပန္ေျပာသည္။
ယင္းနိကပင္ မယားလည္း လင္ကို အရြဲ႕တိုက္ဗ်ာလ္ ”ငါ့လင္ယင္သံုးဆယ္ကိုသတ္ႏိူင္ေရ၊ေအပိုင္ေတာ္ ေရမ ဟုတ္၊သံုးဆယ္သီမင္းအစစ္”လို႔လူတီြ႔တိုင္းေလွ်ာက္ေျပာသည္။ယင္းပိုင္နန္႔သူ႔ကို”သုံဆယ္သီမင္း”ဟု နာမည္ တြင္လာသည္။ ၾကာေသာအခါ သူ႔သတင္းသည္ ဘုရင့္နားထိ ေပါက္ၾကားလားသည္။
မီးေက်ာင္းသူရဲ
ေျမာက္ဥျမိဳ႔နန္႔ မနီးမ၀ီးမွာေလးျမိဳ႕ျမစ္ဟိသည္။အဥၥန နဒီျမစ္ဟုလည္းေခၚသည္။ ယင္းအခ်ိန္က ျမစ္ထဲမွာ မီးေက်ာင္းတစ္ေကာင္ ေသာင္းက်န္းလ်က္ ဟိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမစ္ကိုျဖတ္လို႔ တေယာက္ ေလ့ မကူး ၀ံ့ကတ္။ အသံၾကားေက လုိက္ဆြဲေရဆိုျပီး နာမည္ၾကီးလ်က္ဟိသည္။ ေလာင္းနန္႔ေတာင္ အနား မသန္း ၀ံ့ကတ္။ လူသူအားလံုးေၾကာက္လန္႔ နိန္ကတ္ရသည္။
ကၽြဲ၊ႏြား၊လူသူ အားလုံး မီးေက်ာင္း အစားခံကတ္ရသည္။ အစားမ်ားလာလို႔ လူတိ ဇာလုပ္လို႔ဇာၾကံ ရမွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္သည္။”ဘုရင့္ ရီႊနားမေပါက္သိမ့္ထင္ေရ၊ ဘုရင္သိေက ျငိမ္နိန္ဖို႔မဟုတ္ေဒ” တေယာက္စကား တရာ နား တေယာက္တေပါက္ ေျပာဗ်ာလ္ နိန္ကတ္သည္။
ဘုရင္လည္း မၾကာခင္ထိုသတင္းကိုရသည္။ သုိ႔အတြက္အမွဴးအမတ္မ်ားနန္႔ အတိုင္အပင္ျပဳသည္။” မီး ေက်ာင္းရန္ ႏွိမ္ႏွင္းဖို႔ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လိုေရ ၊ဇာပိုင္လုပ္ေကေကာင္းဖို႔လဲ၊ေလွ်ာက္ တင္ကတ္၊ လူစြမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္ဇာကရႏိူင္ဖို႔လဲ၊ ရွာခီကတ္ ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
ထိုအခါ အမတ္ၾကီးမ်ားက “အသွ်င္မင္းႏိူင္ငံေတာ္မွာ သံုးဆယ္သီမင္းဆိုစြာ လူတစ္ေယာက္ဟိပါေရ သူ႔ကို ရေက မီးေက်ာင္းရန္ကုိ ဧကန္မုခ် ႏွိမ္ႏွင္းႏိူင္ပါလိမ့္မည္” ဟု ေလွ်ာက္တင္ၾကသည္။
ဘုရင္လည္း ၀မ္းသာအားရျဖစ္ျပီး မွဴးမတ္မ်ားကို “ယင္းပိုင္ဆိုေက သူ႔ကိုအဂုခ်က္ခ်င္းေခၚခီ” ဟု အမိန္႔ပီး သည္။ အမိန္႔ေတာ္ရစြာနန္႔ မဆိုင္းမတြမင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ တမန္ေစလႊတ္လိုက္သည္။ တမန္ေလ့ ေရာက္၊သံုးဆယ္သီမင္းမွာ သီေအာင္ေၾကာက္ျဖစ္ရသည္။
တမန္လည္း အပူတျပင္း “ငါနန္႔ဖ၀ါးကပ္လို႔လိုက္ရမည္” ဟုဆိုသည္။ သီမင္း မွာ မျငင္းသာေက ကဗ်ာ ကယာ ေနာက္ကလိုက္ရသည္။ ယင္းပိုင္နန္႔ ဘုရင့္ ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္သို႔ေရာက္လတ္သည္။ ဘုရင္က ” ေမာင္မင္း သံုးဆယ္သီမင္း အမွန္လား” ဟု မိန္းေသာအခါ သီမင္းက” မွန္ပါသည္ ဘရား” ဟုေျဖသည္။ ထိုအခါ ဘုရင္က”ငါ၏ႏိူင္ငံေတာင္မွာ ေသာင္းက်န္းနိန္ေရ မီးေက်ာင္းရဲကိုႏွိမ္ႏွင္းဖုိ႔ ငါဘုရင္ အလိုဟိေတာ္ မူေရ၊ အလိုဟိရာေတာင္းခံစီ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
ထိုအခါ သီမင္းက သနတ္၊ ဓါး ၊လွံ ၊ လက္နက္အျပည့္အစံုနန္႔ သူရဲတစ္ေယာက္ ဘုရင္ကိုင္သံလ်က္ အပါအ၀င္ ၾကိဳးတစ္ခီြ ၊ေလာင္းတစ္စင္းေတာင္းသည္။ လိုစြာကို ဘုရင္က ပီးသည္။ စားသံုးဖို႔ အသျပာ တစ္ေထာင္ေလ့ ပီးလိုက္သည္။
ဘုရင္ဘားကျပန္လို႔ အိမ္ေရာက္ေတအခါ သီမင္းက မယားကိုအျပစ္တင္သည္။ ” နင္သတင္းရႊင့္လို႔ ငါပြဲ၀င္ ခရဗ်ာလ္၊ ငါသီေကေလ့ နင့္မွာ လင္မရွား။ ဘုရင္ကပီးလိုက္ေတ အသျပာကို စားလို႔ရာနိန္လီ နက္ျဖန္ခါ ငါရာ မီးေက်ာင္းကိုစားဖို႔လား။ မီးေက်ာင္းရာ ငါ့ကိုစားဖို႔လားမသိ။ ၾကည့္လို႔ရာနီလီ။ မိုးထက္ စေစာ ထမင္း ေကာင္းေကာင္းခ်က္ထား” ဟု မယားကိုမွာသည္။
မယားလုပ္သူက လင္အတြက္ပူပင္ရမွန္းမသိ။အသျပာရခါ ကေကာင္းေပ်ာ္သည္။ လင္ေဗာရိမွာ တညဥ့္လံုး အိပ္မေပ်ာ္။ မိုးလင္းဖို႔စြာကိုရာ တြက္လွ်က္ဟိသည္။ မိုးလင္းခါ ထမင္းက်က္လို႔ မယားက လင္ကိုႏွဳိးသည္။ “ထဖိ ထဖိ ဘုေခ်ဖ ထမင္းစား ” ဟုဆိုသည္။ သံုးဆယ္သီမင္းလည္း မ်က္ႏွာမသစ္ ဘဲ ထမင္းစားသည္။
သူရဲကေလ့ခ်ိန္းထားေရအခ်ိန္အတိုင္း အဆင္သင့္ေစာင့္လို႔ဟိသည္။ သီမင္းလည္း ထမင္းစားျပီး ခ်က္ခ်င္း ေလာင္းဆိပ္ကို ဆင္းခ်လာသည္။ ေလာင္းဆိပ္ေရာက္ေတအခါ သီမင္းက သူရဲ ကို ေသနတ္ ကိုင္ခိုင္းျပီး ပ့ဲေဂ်ာင္မွာ နိန္ခိုင္းသည္။ ကိုယ္က် ၾကိဳးတစ္ခြီပံုျပီးေက သံလ်က္ကိုင္လို႔ ေလာင္းဦးမွာနိန္သည္။ ေလာင္း သံ၊ တက္သံ၊လူသံၾကားစြာနန္႔ မီးေက်ာင္းရဲက ေနာက္ကုန္းေပၚ ျပီးလိုက္သည္။ ေယအခါ သံုးဆယ္သီမင္းက တစ္ခုေလ့မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္။ ေၾကာက္ၾကီးက်လို႔ တုန္ဗ်ာလ္ ဟိနိန္သည္။
သူရဲက” အသွ်င္သီမင္း၊ မီးေက်ာင္းအနားကို ကပ္လာပါဗ်ာလ္၊ ဇာပိုင္လုပ္ကတ္ပါဖို႔လဲ၊ ေသနတ္နန္႔ ပစ္ရ ပါဖုိ႔လား၊ဟက္ေဖနန္႔ထိုးရပါဖို႔လား ” ဟုမိန္းသည္။ သီမင္းကတစ္ခုေလ့ ျပန္မေျပာ။ ဇာပိုင္ေျပာ ေျပာ သီမင္းကျပန္မေျဖေရ အခါ သူရဲကမနိန္သာေက မီးေက်ာင္းကို ဟက္ေဖနန္႔ထိုး၊ ေသနတ္နန္႔ ပစ္ လုိက္ရ သည္။ မီးေပါက္ မွန္လို႔ မီးေက်ာင္း ခ်က္ခ်င္း သီသည္။
ယင္းခါမွ သီမင္းက ေလာင္းဦးကထလို႔ သူရဲကို သံလ်က္နန္႔ ေရာ္ဗ်ာလ္”မီးေက်ာင္းကို မင္းသတ္လာ ငါသတ္ လာ ” ဟုမိန္းသည္။ သူရဲက စဥ္းစားသည္မွာ ” ငါကေနာက္လိုက္ ၊ သူကေခါင္းေဆာင္ ၊ ငါသတ္ေက ေလ့ သူသတ္စြာ ၊သူသတ္ေကေလ့ သူသတ္စြာ ၊ ဘုရင္က သူ႔ကိုရာသိေရ။ ငါ့ကိုမသိ။ ၀န္မခံေက သူကငါ့ ကိုရန္ရွာဖို႔။ ငါ့မွာ မ်က္ႏွာမရဘဲ ေခ်ာက္ရာ က်ဖို႔။” ဟု စဥ္းစားျပီး ”အသွ်င္သတ္ ပါေရ”ဟု၀န္ခံလိုက္ သည္။
ယင္းခါ သံုးဆယ္သီမင္းေလ့ မ်က္ႏွာျပံဳးျပံဳးနန္႔ မီးေက်ာင္းကို ၾကိဳးစြပ္ျပီးေက ေလာင္းနားမွာေမွ်ာင္ လို႔ ယူ လာလတ္သည္။ ေယေကေလ့ သီမင္းမွာ ကမ္းေရာက္ေအာင္ထိ မီးေက်ာင္းနားကိုမကပ္၀ံ့။ သူရဲကရာ မီး ေက်ာင္းကိုဆြဲလို႔ ကုန္းထက္တင္ရသည္။ မီးေက်ာင္းအသီ ကို ဘုရင္ဘားဆက္ေရ အခါ သီမင္းမွာ အသ ျပာတစ္ေထာင္ဆုရသည္။ သူရဲမွာ တစ္ျပားေလ့မရ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတခါ မယားကို ရလာေရ အသျပာတစ္ေထာင္ကိုအပ္သည္။ ျပီးေက ” နင့္ေၾကာင့္ငါ တစ္ခါ ခံရဗ်ာလ္၊ အရာဇာနိ႔လာေခၚဖို႔ေလ့မသိ။ ေကာင္းေကာင္းရာစားနိန္။” ဟု အအျပစ္တင္သည္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ရထားေရအသျပာနန္႔ ႏြားတစ္ရွဥ္း ၊ လယ္တျပင္၀ယ္ဗ်ာလ္ အိမ္အသစ္ တစ္ေဆာင္ ေဆာက္ ကတ္သည္။
က်ားသားငလ၀ါ သူရဲ
ယင္းပိုင္ စိတ္အီးလက္အီးနိန္လို႔ တမိတေမာၾကာေရအခါ အေရးအေၾကာင္းတစ္ခု ေပၚလာသည္။ က်ားသား ငလ၀ါ တစ္ေကာင္သည္ ေသာင္းက်န္းလ်က္ဟိသည္။ ရြာကကၽြဲ၊ႏြားတိကုိဖမ္းစားသည္။ အစားမ်ား လာေရ အခါ လက္ရဲဇက္ရဲျဖစ္လာျပီးေက ျမိဳ႔ေတာ္နား ယွဥ္းလာသည္။ လူတိကို၀င္ကိုက္ ဖို႔ ေၾကာက္လန္႔ နိန္ကတ္ ရသည္။
ယင္းသတင္း ဘုရင့္နားေရာက္လတ္သည္။ သံုးဆယ္သီမင္းကို အယင္ေခၚလို႔ ႏွိမ္ႏွင္းခိုင္းသည္။ သီမင္းမွာ အယင္အတိုင္း သံလ်က္နန္႔ မင္း၀တ္တန္းဆာတစ္ခု ေတာင္းသည္။ ျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားတိမွာ “က်ားရာသီဖို႔လား ၊ သီမင္းရာ သီဖို႔လား၊ျမင္ကတ္ရဖို႔ဗ်ာလ္” ဟုေျပာဆိုနိန္ကတ္သည္။
အိမ္ေရာက္လတ္ေတခါ သံုးဆယ္သီမင္းက ”ေအတခ်ီေတာ့ ငါ့ကံကုန္ဗ်ာလ္၊က်ားကိုဇာပိုင္လုပ္ႏိူင္ ဖို႔လဲ” ဟု စဥ္းစားျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည္။ မယားကိုအျပစ္တင္သည္။ ” နင္ပ်င္လုိ႔ ငါခံရေရ ၊ နက္ျဖန္ခါ သိလိမ့္ မည္ ၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားနိန္” ဟု ျငိဳးသည္။ သူ႔အၾကံက မိုးထက္အာရံု တက္မွာ ေရာက္ရာ ေပါက္ရာ ထြက္ျပီးဖို႔။ ယင္းအတြက္နန္႔လမ္းမွာစားဖို႔ ထမင္းကို မယားကိုခ်က္ ခိုင္းသည္။ သီမင္းမွာ အၾကံနန္႔ တညဥ့္ လံုးအိပ္လုိ႔မရ။ မိုးရာလင္းလတ္သည္။
အာရံတက္လို႔ထမင္းက်က္ေရအခါ မယားကႏွိဳးလို႔ လင္သည္ကိုပ်င္ပီးသည္။”မိုးေသာက္ထ ႏွင္းတ၀ီ၀ီ၊ ျမဴတ မိွဳင္းမွိဳင္း ၊ သံုးဆယ္သီမင္းမွာ ၊ျမင္းနန္႔စိုင္းေရွာင္” ထြက္လတ္သည္။ ေတာ၀င္ ဖို႔လည္း လမ္းမျမင္။ ရပ္နိန ္ေက မလြတ္။ လားမိလားရာ လားလီေရခါ ကၽြဲျခံတစ္ျခံနားသို႔ ေရာက္ သည္။ ကၽြဲျခံနားမွာ က်ားသား ငလ၀ါေလ့ ကၽြဲကိုဆြဲဖို႔ ေခ်ာင္းနိန္သည္။ သံုးဆယ္သီမင္းေရာက္စြာနန္႔ ထက္ပင္းတိုးသည္။ သံုးဆယ္ သီမင္း က”က်ားသားငလ၀ါဆိုစြာ ေဒေကာင္ဗ်ာလ္”။ “က်ားသားငလ၀ါ ကေလ့ “သံုးဆယ္သီမင္း ဆိုစြာ သူ ဗ်ာလ္” ဟု ေအာ္ၾကသည္။
ငလ၀ါက်ားကေလ့ ကၽြဲကိုရာ ကိုက္ရဖို႔လား၊သီမင္းကိုရာလိုက္ရဖို႔လား အၾကံမရျဖစ္နိန္တုန္း သီမင္း က ေၾကာက္ေၾကာက္နန္႔ မ်က္စိႏွိပ္ ခုန္ပလိုက္စြာ က်ားေနာက္ကုန္းမွာ ပကားစီးက်သည္။ က်ားေလ့ ေၾကာက္ ျပီး ထြက္ျပီးသည္။ သီမင္းေလ့ က်ားနားရြက္ကိုဆြဲဗ်ာလ္ ေနာက္ကုန္းထက္ကလုိက္သည္။ ေနာက္ ဆံုးမွာ က်ားေလ့ေညာင္း၊လူေလ့ေညာင္း ျမိဳ႔ေတာ္ထဲထိေရာက္လာသည္။
ယင္းခါ ျမိဳ႔သူျမိဳ႔သား နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားအားလံုး ထြက္ၾကည့္လတ္သည္။ ” အသွ်င္သီမင္း က်ားစီး လာစြာ” ျမင္ရသည္။လူတခ်ဳိ႔က က်ားကိုဒုတ္နန္႔ ေထာင္းထုပနာ သတ္ကတ္ေတခါ က်ား ဂြင္တိုက္ သီသည္။ သီမင္းေလ့ က်ားေနာက္ကုန္းထက္က လူးက်လတ္သည္။ ယင္းခါမွ သီမင္းမွာ က်ားသံဖက္က လြတ္ဗ်ာလ္ သတိျပန္လည္သည္။
ေယခါသီမင္းကသံလ်က္ကိုဆြဲဗ်ာလ္ “က်ားကိုသတ္စြာ အသူလဲ”ဟု မိန္းသည္။လူတိကေၾကာက္လို႔ “အသွ်င္ သီမင္း သတ္ပါေရ” လို႔၀န္ခံၾကသည္။ က်ားသီကို ဘုရင္ထံ ျပေသာအခါ သီမင္းမွာ အသျပာ တစ္ေထာင္ ထပ္ဆုရသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတအခါ ေငြကို မယားလက္သို႔အပ္သည္။ ” နင္ပ်င္လို႔ ငါဒုကၡ က်ေရ” ဟု မယားကိုအျပစ္တင္သည္။
ဓျမ လူဆိုး ေသာင္းက်န္းမွဳ
မ်ားမၾကာခင္ ဓျမ လူဆိုးတိေသာင္းက်န္းၾကသည္။ ရြာ နိဂံုးကိုလုယက္မက်ီ၊ျမိဳ႔အပါး ပါ ျခိမ္းေျခာက္ လာ သည္။ လူသူေလးပါးမွာ ညဥ့္မအိပ္ရ။ ပုန္း၀ွက္နိန္ကတ္ရသည္။ ၾကာေသာအခါ သတင္းထြက္ လာသည္။ ဘုရင့္ နားေပါက္လတ္သည္။ ဘုရင္ေလ့ သံုးဆယ္သီမင္းကို အျပင္းေခၚခိုင္းသည္။
သီမင္းေရာက္လတ္ေတအခါ ဘုရင္က ” လုိစြာကိုရာေတာင္း ၊ ဓျမတိကိုဖမ္းခီ ” ဟုအမိန္႔ပီးသည္။ သီမင္း ေလ့ ထံုးစံအတိုင္း မင္း၀တ္တန္းဆာနန္႔သံလ်က္တစ္စင္း၊ ျမင္းေကာင္းတစ္စီးေတာင္းသည္။ ရလတ္အခါ အိမ္ျပန္လာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတခါ ခါတိုင္းပိုင္ေယွာင္ မယားကိုအျပစ္တင္သည္။ မယားေလ့ ျပန္လို႔ မေျပာ။ တိန္းလို႔နိန္သည္။
သီမင္းက”ေအတခါေတာ့ ငါသီရဖို႔ယာ ၊ ဓျမတိကိုငါတစ္ေယာက္တည္းဇာပိုင္ႏိူင္ဖို႔လဲ။ငါ့အသက္ေရ နက္ျဖန္ ရက္ကို မလြန္ႏိူင္ဗ်ာလ္ ” ဟု မာန္ျပီးငိုသည္။ ထြက္ျပီးဖို႔အၾကံထုတ္သည္။ မယားကို ညဦးက ပင္ ေစာေစာ စီးစီး ထမင္းခ်က္ႏွင့္ဖို႔ေျပာသည္။ သူက တညဥ့္လံုးမအိပ္ဘဲ အၾကံထုတ္သည္။ အိပ္ရာ မွာ မအိပ္တခ်က္ အိပ္တခ်က္ လွဲနိန္သည္။
သန္းေခါင္ေက်ာ္ေရအခါ မယားေလ့ ပါးခပ္နားခပ္ ထမင္းခ်က္သည္။ က်က္ေရအခါ အလ်င္စလို လင္ကို ႏွဳိးျပီး ထမင္းပ်င္ပီးသည္။ လင္ကေလ့ တစ္ေလာင္ဗြန္း၊ႏွစ္ေလာင္ဗြန္း ဆင္ဆီဆုပ္ ၊ ေဗာင္းဆုပ္ လုပ္စား သည္။ စားျပီးေက အက်န္ကိုထုပ္ခိုင္းသည္။
မင္း၀တ္တန္းဆာကို၀တ္ျပီး ျမင္းစီးထြက္ဖုိ႔လုပ္နိန္တုန္း မယားထြက္လတ္သည္။ ေအတခါ လင္ေတာ္ ေမာင္ သီရဖို႔စြာ သိလို႔ စိတ္မေကာင္း။ လင္သည္ကိုထမင္းထုပ္နန္႔ ကြမ္းယာလွမ္းပီးသည္။ လင္သည္ကေလ့ မယူ ခ်င္ယူခ်င္လွမ္းယူသည္။
ျမင္းကိုစီးဗ်ာလ္ ရြာကထြက္လတ္ေတခါ ညဥ့္ေမွာင္နိန္သိမ့္လို႔ ေတာျပင္ေတာင္နားထိေတာင္ခရီး မေပါက္။ “မိုးလင္းပတ္စီ ၊ လမ္းစမ္းျမင္မွရာ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ထြက္ျပီးဖို႔ဗ်ာလ္” ဟုစိတ္မွာ တြက္သည္။ အၾကံ နန္႔ ေတာျခံဳတစ္ခုထဲ၀င္ျပီး အပင္တစ္ပင္ထက္ တက္နိန္သည္။
ေယခါ နာမည္ၾကီး သူခိုးဓျမ ခုနစ္ေယာက္ကေလ့ ယင္းအပင္ေအာက္ေရာက္လာျပီး ဓျမ တိုက္ဖို႔ အကြက္ ခ်သည္။ ညဥ့္မွာ သီမင္းရို႔ ရြာကို ၀င္ဓျမတိုက္ဖို႔ ၾကံသည္။ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ၾကသည္။ ေယေကေလ့ သီမင္းကိုေၾကာက္လို႔ သတိနန္႔လုပ္ဖို႔ တိုင္ပင္ကတ္သည္။ ယင္းကို သီမင္းကၾကား သည္။ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ျပီးလို႔ မထြက္တထြက္ျဖစ္နိန္တံုး သီမင္းက “သီမင္းသံုးဆယ္ စြာငါေ၀း” ဟု အပင္ထက္က ေအာ္ လိုက္သည္။ ဓျမအားလံုး ေၾကာက္ၾကီးသန္ဖက္ ၀င္လားကတ္သည္။ ယင္းမွာ တခါ အပင္ ဂြမွာ တင္ထားေရ ထမင္းထုပ္က ျပဳတ္က်လတ္သည္။ ေယခါ ဓျမတိအားလံုး သီမင္း ခုန္ဆင္းလာဗ်ာလ္ထင္ျပီး အခ်င္းခင္း ခြပ္ကတ္ သီကုန္ကတ္သည္။
ဓျမတိအားလံုးသီျပီးမွ သီမင္းေလ့ အပင္ထက္က ဆင္းလတ္သည္။ ယင္းေနာက္ အေခါင္းတိကို တန္းသိမ္ သိမ္ ပနာ ဘုရင္ဘားမွာဆက္သသည္။
ဘုရင္ေလ့ သီမင္းကို ဆုၾကီးလာဘ္ၾကီး ပီးသနားေတာ္မူသည္။ တိုင္းျပည္ေလ့ အီးခ်မ္းသာယာ လားခသည္။ ဘုရင္သည္ သီမင္းကို စစ္သူၾကီးအျဖစ္ ေျမွာက္စားသည္။
တိုင္းျပည္ကုိ တရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ျပီး ႏွစ္မ်ားမၾကာ ဘုရင္ၾကီးကံကုန္ေတာ္မူသည္။
ေဒမွာ ၀တၳဳေလ့ျပီးပါဗ်ာလ္၊ မဆံုးသိမ့္ေက က်န္လူတိဆက္ေျပာပါလီ။
No comments:
Post a Comment